De golven van de oceaan dragen witte
kappen, zeeschuim op het strand,
Begrijpen is het licht van de mensheid.
keltisch natuurgedicht
Juliette Wood
zaterdag 17 maart 2012
Iets wat tijdloos is
Het Keltische gedicht fluistert je iets in wat tijdloos is.
De verhouding tussen mens en natuur is iets om je altijd
over te blijven verwonderen. Mensen komen en gaan,
maar de golven blijven in een oneindige dans uit de oceaan
naar boven komen. Inde natuur kom je in aanraking met iets
wat veel groter, wijzer en machtiger is dan jijzelf.
Iets wat geen oordeel velt, maar ook iets wat geen enkel
oog heeft voor jouw strubbelingen, triomfen en nederlagen.
Iets wat steeds weer uitdaagt tot diep nadenken en voelen.
Iets waarvan je geen compassie kunt verwachten, maar wel iets
wat jouw compassie nodig heeft. Konden we maar begrijpen.
Dan zouden de golven inderdaad overal nog witte kappen hebben
en zouden er geen met olie doordrenkte beesten aanspoelen op
het strand.
Abonneren op:
Posts (Atom)